Renowacja starych drewnianych drzwi. Prosty przewodnik krok po kroku

Składy budowlane i internetowe sklepy oferują tysiące modeli. Najtańsze skrzydła można kupić już za ok. 100 zł. Czy wobec tego samodzielne przeprowadzenie renowacji ma sens? To zależy. Cały proces wymaga podstawowych umiejętności manualnych, a przede wszystkim czasu. Szkoda go tracić na łatanie tandetnych produktów. Z kolei doprowadzenie do porządku drzwi zbutwiałych, wypaczonych czy poważnie uszkodzonych okazuje się zwykle zbyt trudne dla amatora.

Jeśli jednak drzwi są z solidnego drewna, wykonane przez dobrego rzemieślnika, pasują do wnętrza czy są częścią kompletu – zdecydowanie warto dać im nowe życie. Także skrzydła o nietypowych wymiarach łatwiej jest odnowić, niż kupić, a w każdym razie wiąże się to z mniejszymi wydatkami. Niebagatelną zaletą metody „zrób to sam” jest wreszcie satysfakcja z własnej pracy.

Odnawianie stolarki bywa uciążliwe dla otoczenia. Przy szlifowaniu powstaje dużo pyłu, farby i lakiery mają silny i nieprzyjemny zapach, łatwo też o zaplamienia. Renowacje najlepiej więc prowadzić w warsztacie, garażu czy na strychu, z daleka od części mieszkalnej. Pomieszczenie powinno być dobrze oświetlone i wystarczająco obszerne, by zapewnić swobodę ruchów.

Drzwi zdejmujemy z zawiasów, układamy poziomo na koziołkach albo blacie roboczym, zdejmujemy klamkę i okucia. Na tym etapie trzeba też ocenić stan mechanizmów. Jeśli nie są zużyte, wystarczy je zakonserwować i naoliwić. Może się jednak okazać, że niezbędna jest wymiana, a na tym etapie można to zrobić najłatwiej.

Jeśli drzwi mają być pokryte farbą olejną, wystarczy zdrapać łuszczącą się warstwę stare farby, wyszlifować i wyrównać powierzchnię. Znacznie bardziej czasochłonne jest odsłonięcie drewna – gdy np. chcemy odsłonić rysunek słojów i zastąpić kryjącą farbę lakierem albo woskiem. Trzeba wtedy zdjąć starą powłokę z wszystkich załamań i zakamarków. Można to zrobić mechanicznie, papierem ściernym. Alternatywa to użycie opalarki i zdrapanie farby szpachelką. Wysoka temperatura może jednak uszkodzić drzwi. Innym rozwiązaniem jest zmiękczenie powłoki środkami chemicznymi. W ten sam sposób do malowania przygotowuje się futrynę.

Jeśli celem jest wyeksponowanie faktury drewna, można przetrzeć je szczotką drucianą lub stalową wełną. W ten sposób usuwa się miękkie włókna, powstaje „płaskorzeźba” z wypukłymi liniami i słojami.

Jeśli drewno ma drobne ubytki, można je zamaskować masą szpachlową, klejem zmieszanym z pyłem drzewnym, albo masami konserwatorskimi dobranymi do barwy drewna. W ten sposób wypełnia się rysy czy pęknięcia. Małe okrągłe otwory, często z drobinami mączki drzewnej to efekt działania owadów – te uszkodzenia trzeba potraktować z większą pieczołowitością. Strzykawką z cienką igłą wprowadza się do nich specjalne środki owadobójcze. Metoda aplikacji jest opisana przez producenta na opakowaniu, niekiedy konieczne jest np. owinięcie drzwi folią na określony czas. Walka z kornikami ma sens tylko wtedy, gdy uszkodzenia są nieliczne. Z poważnym atakiem trudno sobie poradzić w domowych warunkach.

Drobnoziarnistym papierem ściernym albo wełną stalową wygładzamy powierzchnię. Następnie trzeba dokładnie usunąć pył.

Drzwi do malowania powinny być ułożone poziomo, farba nie będzie z nich wtedy spływać w niekontrolowany sposób. Krawędzie przeszkleń zabezpieczamy przed zabrudzeniem taśmą malarską. Ostatni etap to pokrycie drewna warstwą ochronna i dekoracyjną: kryjącą farbą, lakierem, woskiem albo olejem. Zastosowanie niektórych środków wymaga zastosowania warstwy podkładu, inne można nanosić wprost na surowe drewno. W każdym przypadku lepszy efekt daje nałożenie kilku cienkich warstw, niż jednej grubej.

Gdy nowa powłoka malarska dokładnie wyschnie i stwardnieje, na powrót przykręcamy klamki, okucia i inne elementy dekoracyjne.