Naturalna wentylacja łazienki – te zasady musisz znać

Zgodnie z przepisami wentylacja naturalna w domach i mieszkaniach powinna działać tak, by powietrze dostające się do pomieszczeń przez otwory nawiewne w pokojach przepływało do kanałów wywiewnych. Te ostatnie powinny znajdować się w łazience, kuchni oraz każdym pomieszczeniu pozbawionym okien (np. garderobie, spiżarni). Dzięki takiemu ukierunkowaniu przepływu zapachy i wilgoć pojawiające się w powietrzu przede wszystkim w tych pomieszczeniach nie rozprzestrzeniają się po całym domu, tylko są usuwane od razu w pobliżu źródła ich emisji.

To też cię zainteresuje. Problemy z wentylacją – jak im zapobiec?

Każda kąpiel w wannie powoduje, że do powietrza trafia dodatkowy kilogram pary wodnej, a myjąc się pod prysznicem, generujemy jej nawet półtora kilograma. O jej nadmiarze w powietrzu świadczą zaparowane okna lub lustra – w zetknięciu z ich chłodną powierzchnią para wodna się skrapla.

Szczególnie niepokojące jest jednak pojawianie się skroplin na ścianach, suficie czy podłodze. Jest to efekt niedostatecznej wentylacji, która w takim przypadku nie spełnia swej podstawowej funkcji – nie usuwa zanieczyszczeń powietrza. Zlekceważenie tego zjawiska może doprowadzić do zagnieżdżenia się w łazience grzybów i pleśni.

Za prawidłową wentylację łazienki uznaje się taką, która usuwa z niej 50 m3/h powietrza. Taka wydajność powinna wystarczyć do usunięcia nadmiaru wilgoci po kąpieli w dostatecznie krótkim czasie.

Normy dotyczące wentylacji mówią, że do poprawnego działania wentylacji grawitacyjnej jest potrzebny pionowy przewód kominowy o przekroju co najmniej 0,16 mkw., długości minimum 2 m, z otworem wlotowym (kratką wentylacyjną), którego górna krawędź znajduje się nie niżej niż 15 cm pod sufitem.

Może się jednak zdarzyć, że mimo spełnienia tych warunków, wentylacja grawitacyjna nie jest wystarczająco wydajna. Najczęściej jest to spowodowane trudnościami z cyrkulacją powietrza. Aby zwiększyć jego dopływ do łazienki, w dolnej części jej drzwi powinny znaleźć się otwory o łącznej powierzchni 200 cm2.

Ze względu na dyskomfort wywoływany przez strumień zimnego powietrza oraz zwiększone ryzyko zamarzania wykraplającej się pary wodnej, w łazience nie instaluje się nawiewników umożliwiających dopływ do niej powietrza z dworu.

Otwory wentylacyjne w łazience to jeszcze nie wszystko. Konieczne są też nawiewniki w oknach lub ścianach innych pomieszczeń. Jeśli w domu są jeszcze okna starego typu, wystarczające mogą się okazać nieszczelności między ich skrzydłami a ramą.

Kłopot z wentylacją łazienki może być także spowodowany brakiem nieszczelności w drzwiach oddzielających pokoje od przedpokoju, przez który przepływa powietrze do łazienki. Jeśli te drzwi są często zamykane, pod ich skrzydłami powinna być szczelina szerokości co najmniej 1 cm.

Szczególnie ważne jest umożliwienie swobodnego dopływu powietrza do łazienki, w której jest zainstalowane urządzenie gazowe. Do spalania paliwa jest bowiem potrzebna znaczna ilość powietrza. Jeśli otwory nawiewne w domu są zbyt małe, działanie piecyka czy kotła powoduje odwrócenie ciągu w przewodzie wentylacyjnym i powietrze wpływa tamtędy do łazienki, zamiast być wysysane na zewnątrz. Wówczas wilgoć nie jest usuwana, a w dodatku zimą staje się to przyczyną znacznego wychłodzenia pomieszczenia.

Jeżeli w łazience jest kocioł c.o., to – ze względu na jego znaczną moc (zwykle większą niż w przypadku piecyka do wody) i wynikające z tego zapotrzebowanie na dużą ilość tlenu – przepisy wymagają doprowadzenia do łazienki powietrza bezpośrednio z zewnątrz (nie z innych pomieszczeń).