Budowa ściany dwuwarstwowej

W ścianach dwuwarstwowych stosuje się dwa materiały budowlane, z których każdy pełni odrębną funkcję. Tego typu ściany są łatwe do wykonania i stosunkowo niedrogie. Ich właściwości cieplne zależą od warstwy materiału izolacyjnego, która musi zostać wykonana bardzo dokładnie.

W ścianie jednowarstwowej materiał budowlany pełni funkcję konstrukcyjną oraz termoizolacyjną. Istotną zaletą jest szybkość wznoszenia takiej przegrody. Nie potrzeba dodatkowej warstwy ocieplającej, elementy na takie ściany są dość duże, a przy tym stosunkowo lekkie i łatwe w obróbce. Pod względem wykonawczym ten rodzaj ścian wymaga dużej staranności, zwłaszcza żelbetowe nadproża i wieńce stropowe. Ich niewłaściwe wykonanie może być bowiem przyczyną powstawania mostków termicznych (newralgicznych miejsc, którymi ciepło ucieka na zewnątrz). Sytuacja wygląda całkiem inaczej w przypadku ściany dwuwarstwowej. To najczęściej stosowana technologia budowania ścian zewnętrznych, składająca się z dwóch różnych materiałów, z których każdy pełni oddzielną funkcję.

Budowa ściany dwuwarstwowej

Ściany dwuwarstwowe składają się z warstwy nośnej o grubości 18-25 cm i systemu ocieplenia o grubości 15-25 cm (materiał termoizolacyjny, klej, korki, siatka i tynk cienkowarstwowy). Ze względu na popularność i prostotę wykonania takich ścian, ryzyko wystąpienia poważniejszych błędów budowlanych jest minimalne. Do budowy można zastosować praktycznie dowolny materiał, rozkładając koszty w czasie. Dom można bowiem ocieplić później, np. po wykonaniu dachu, wstawieniu okien czy wykończeniu wnętrza.

Sprawdź też: Ściana jednowarstwowa - wady i zalety

Materiał do budowy ściany dwuwarstwowej powinien spełniać wymagania konstrukcyjne - najczęściej są to bloczki z ciepłej ceramiki, silikaty, beton komórkowy lub keramzytobeton. Ochronę cieplną zapewnia materiał termoizolacyjny o jednakowej grubości, ułożony na całej powierzchni ściany – styropian lub wełna mineralna. Ściana wykonana z takich materiałów może osiągnąć parametry przenikalności cieplnej poniżej 0,25 W/(m²K).

Z jakiego materiału wykonać ścianę dwuwarstwową?

Do budowy ściany nośnej najczęściej wykorzystujemy pustaki ceramicznie o grubości 25 i 29 cm. To wytrzymały i trwały materiał budowlany. Dobrze izoluje akustycznie, a zbudowane z niego ściany są odporne na uszkodzenia mechaniczne. Ściany z ceramiki dobrze akumulują ciepło – dzięki temu stają się cieplejsze w dotyku, działają jak bufor pochłaniający nadwyżkę ciepła i wolno zwracający ją po wyłączeniu ogrzewania.

Alternatywą dla pustaków ceramicznych jest beton komórkowy i bloczki silikatowe. Do ścian dwuwarstwowych wykorzystuje się bloczki z betonu komórkowego o grubości 20-25 cm i klasie gęstości od 500-700 kg/m3. Bloczki produkowane są z dużą dokładnością wymiarową, mogą mieć wyprofilowane wpusty i wypusty – można je wiązać na cienkowarstwową zaprawę klejową. Silikaty mają najgorsze właściwości cieplne, ale odznaczają się wysoką zdolnością tłumienia dźwięków i akumulacyjnością cieplną.

Izolacja ścian. Na sucho czy na mokro?

W ścianie dwuwarstwowej materiał izolacyjny mocuje się do muru na dwa sposoby - metodą lekką mokrą lub lekką suchą. W pierwszym wariancie płyty styropianowe, z polistyrenu ekstrudowanego XPS lub z twardej pianki poliuretanowej PIR przytwierdza się bezpośrednio do przegrody za pomocą kleju, kołków i wykańcza elewację tynkiem cienkowarstwowym na siatce z włókna szklanego. W metodzie lekkiej suchej termoizolację (najczęściej jest nią wełna mineralna) przygotowuje się na ruszcie i osłania wiatroizolacją i okładziną z paneli, drewna lub płyt elewacyjnych. Ocieplenie umieszcza się na wcisk pomiędzy elementami rusztu i stabilizuje kołkami. Metodę lekką suchą wykorzystuje się głównie w domach o konstrukcji szkieletowej.

To cię też zainteresuje: Czym najlepiej ocieplić dom?

Budując ścianę dwuwarstwową, nie wolno przesadzać z grubością materiału izolacyjnego. Po pierwsze zawsze istnieje granica opłacalności ocieplenia, po drugie przy grubej warstwie izolacji jest ryzyko pęknięć i odspajania się go od podłoża. Do ocieplenia ścian dwuwarstwowych najczęściej wykorzystywany jest styropian – charakteryzuje się on niską nasiąkliwością, ale też dużym oporem dyfuzyjnym, czyli słabo przepuszcza parę wodną. Takie parametry uniemożliwiają mu skuteczne odprowadzanie wilgoci na zewnątrz, co skutkuje trwałym zawilgoceniem murów. Na takie ryzyko narażone są pomieszczenia, w których nie działa wentylacja lub ściany są już zawilgocone, np. w wyniku zalania bądź długotrwałego nieogrzewania. Wełna mineralna ma dobrą paroprzepuszczalność, w przypadku zamoknięcia długo utrzymuje wilgoć, kosztem pogorszenia swoich właściwości termoizolacyjnych.

Damian Czernik