Wspomaganie wentylacji grawitacyjnej w łazience. Montaż wentylatora

Typowy system wentylacji w domach jest nazywany grawitacyjnym. Tworzą go pionowe przewody z otworami wlotowymi w kuchni, łazience, ubikacji, pomieszczeniach pomocniczych (garderobie, spiżarni) bez okien oraz w tych, w których jest kominek lub kocioł grzewczy. Powietrze jest przez nie usuwane dzięki temu, że w pionowych przewodach, w wyniku różnicy gęstości zimnego powietrza na zewnątrz i ciepłego wewnątrz domu, powstaje podciśnienie tworzące tzw. ciąg kominowy.

W miejsce powietrza wypływającego przez przewody wentylacyjne do pomieszczeń napływa powietrze świeże - przez otwory (szczeliny, nawiewniki), które powinny być w każdym pokoju. Wówczas wymiana powietrza odbywa się w całym domu czy mieszkaniu – powietrze z pokoi przepływa przez otwory wentylacyjne w drzwiach do pomieszczeń, w których są wloty do przewodów, i nimi trafia na zewnątrz.

Kiedy wentylacja grawitacyjna zawodzi... System wentylacji grawitacyjnej działa, pod warunkiem że temperatura w pomieszczeniach jest wyższa niż na zewnątrz - a więc nie w gorące i bezwietrzne dni oraz noce. Wiatr może bowiem wspomagać, ale równie dobrze uniemożliwiać naturalny wypływ powietrza przez kominy wentylacyjne.

Gdy wymiana powietrza ustaje, zaczynamy odczuwać dyskomfort. Szczególnie uciążliwe jest korzystanie z pomieszczeń, w których powstaje najwięcej zanieczyszczeń powietrza - kuchni, WC i łazienki. Radą na to jest zamontowanie w nich niewielkiego wentylatora, który umożliwi szybkie pozbycie się nieprzyjemnego zapachu i nadmiaru pary wodnej. W kuchni zwykle służy do tego okap.

W łazience i WC najłatwiej zainstalować niewielki wentylator ścienny przeznaczony do umieszczenia w otworze wentylacyjnym zamiast kratki. Zamocowanie go jest proste, nieco więcej kłopotu może sprawić jedynie doprowadzenie z najbliższej puszki instalacyjnej przewodu elektrycznego niezbędnego do działania wentylatora.

Jaki wentylator wybrać do łazienki? Zanim kupisz wentylator, zmierz wymiary otworu wentylacyjnego, w którym ma być umieszczony, by się nie okazało, że jego wirnik ma za dużą średnicę – nie powinna być większa niż wymiar otworu.

Wydajność typowych wentylatorów łazienkowych to 100-250 metrów sześciennych na godzinę. Większa umożliwia szybsze usunięcie zanieczyszczeń, ale także powoduje większy hałas i pobór energii.

Wentylator może być uruchamiany przez osobny włącznik, w łazience czy ubikacji bez okna można go połączyć z włącznikiem światła. Najlepiej wybrać wtedy model z wyłącznikiem zwłocznym (timerem), by pracował jeszcze przez kilka minut od wyłączenia światła.

Gdy połączenie wentylatora z włącznikiem światła jest kłopotliwe, można wybrać model z fotokomórką. Do pomieszczeń z oknem lepsze jest urządzenie z czujnikiem ruchu. Są też wentylatory z czujnikiem wilgotności powietrza, uruchamiające się samoczynnie, gdy zostanie przekroczona jej normalna wartość, i pracujące do czasu usunięcia zanieczyszczonego powietrza.

Zastosowanie wentylatora wydmuchującego powietrze do przewodu wentylacyjnego jest możliwe, pod warunkiem że nie jest to przewód zbiorczy obsługujący także inne pomieszczenia, powszechnie stosowany w budynkach wielorodzinnych wznoszonych w ubiegłym stuleciu. Wtedy bowiem powietrze usuwane z łazienki mogłoby trafiać nie na zewnątrz, tylko do sąsiadów.

Stosowanie mechanicznej wentylacji wywiewnej jest też zabronione w pomieszczeniu z kotłem grzewczym, gazowym podgrzewaczem wody, piecem czy kominkiem z otwartą komorą spalania. Działanie wentylatora może spowodować zakłócenie odbywającego się w nich procesu spalania i odprowadzania spalin.