Rustykalne wnętrza w tętniącym życiem mieście

Wiejski, ludowy, wieśniaczy… inaczej mówiąc, rustykalny. Zastosowanie tego stylu w mieście wygląda na paradoks, a przynajmniej na karkołomne zadanie. Na szczęście architektura wnętrz umożliwia łączenie przeciwieństw, a skutki takich eksperymentów często okazują się bardzo udane. Wiejskie życie w metropolii? Czemu nie! W kamienicy, apartamentowcu czy bloku też można stworzyć wnętrze kojarzące się z wakacjami na wsi.

Sercem każdego wiejskiego domu jest kuchnia z dużym, wygodnym stołem. W miastach ograniczanie powierzchni mieszkań najboleśniej uderzyło właśnie w funkcję tego pomieszczenia, redukując je w niektórych przypadkach do ciasnej klitki bez okien. Rozwiązaniem problemu może się okazać połączenie pomieszczeń i urządzenie mieszkania na otwartym planie. Co prawda najczęściej zabieg ten ma na celu uzyskanie możliwie dużego salonu z niepozornym kącikiem kuchennym, ale role da się odwrócić. Strefa dzienna może mieć przecież nieco nieformalny charakter i służyć jako kuchnia-jadalnia, jasna i wygodna. Nie znaczy to bynajmniej, że naczynia i kucharskie sprzęty mają być wszechobecne, a tym bardziej widoczne.

Na ścianie wieszamy rząd miedzianych garnków, na podłogę rzuci się pasiak, a meble przykryje dzierganymi serwetami, może jeszcze wymiana meblowych uchwytów.

Jest to jednak ryzykowna droga na skróty. Może zadziałać we wnętrzu urządzonym neutralnie, z parkietem i jasnymi ścianami. W mieszkaniu o bardziej zdecydowanym charakterze łatwo w ten sposób uzyskać efekt „kwiatka do kożucha”, czyli stylistycznej niespójności. Innym niebezpieczeństwem jest nadmiar przedmiotów. Mieszkanie z kolekcją garnków siwaków, zasuszonych wiejskich kwiatów, rzeźb ludowych artystów i podków na szczęście przypomina raczej regionalną izbę pamięci niż prawdziwy dom. W dodatku liczne bibeloty wymagają czasochłonnego czyszczenia i odkurzania. Dobrze jest zatem ograniczyć się do niewielkiej liczby starannie dobranych przedmiotów – pięknego wazonu czy misy, tkaniny z tradycyjnym wzorem, mebla z litego drewna.

Styl rustykalny to coś więcej niż dodatki. Najważniejsze jest ogólne wrażenie – prostota, ograniczenie ilości dekoracji, brak blichtru, a także paleta barw. Najlepiej sprawdzają się naturalne materiały: drewno, wełna i len, terakota, cegła i matowy kamień.

Polerowane granity i marmury, lśniący metal czy egzotyczne drewno mogą sprawiać wrażenie obcego elementu. Ciepłe odcienie ziemi i drewna dobrze jest zestawić z bielą albo delikatnymi pastelowymi barwami, zwłaszcza z gołębią szarością, bardzo jasnym ugrem albo błękitem. Przecierki, spękania, sękate powierzchnie drewna często są traktowane jako charakterystyczne elementy tego stylu, warto je jednak stosować z umiarem. Za to nierówny tynk w starym bloku może wpisywać się w pożądaną stylistykę lepiej niż idealnie gładkie ścianki z płyt gipsowo-kartonowych.

Styl rustykalny daje projektantowi wiele możliwości. Źródłem inspiracji mogą być przecież wiejskie domy z różnych zakątków Europy, od Półwyspu Iberyjskiego po Skandynawię. Nawet w Polsce forma mebli, wzory i kolory różnią się w poszczególnych regionach. Wspólnym mianownikiem dla wszystkich odmian stylu są nieformalny charakter i stosowanie naturalnych materiałów.