Posadzka epoksydowa - pomysł na podłogę w stylu przemysłowym

Równa, gładka, błyszcząca lub matowa posadzka żywiczna do tej pory królowała na podłogach hal produkcyjnych czy budynków użyteczności publicznej. Dziś z uwagi na liczne zalety i niebanalny wygląd posadzka epoksydowa awansowała i zaczęła się coraz częściej pojawiać także w domach jednorodzinnych. To niebanalny i niezwykle praktyczny pomysł na podłogę!

Posadzka żywiczna jako pomysł na podłogę w domu to dość nowy trend, jeśli chodzi o aranżację wnętrz. Designerska podłoga z żywicy to nie tylko wyznacznik nowoczesnego stylu, ale też przejaw pragmatycznego myślenia oraz umiłowania funkcjonalności i trwałości.

Rodzaje podłóg z żywicy

Posadzki żywiczne można podzielić według dwóch kluczy – składu oraz grubości. Biorąc pod uwagę skład, producenci wyróżniają trzy podstawowe kategorie posadzek żywicznych: poliuretanowe, epoksydowe oraz metaakrylowe. Różnią się one nie tylko parametrami technicznymi, ale także miejscem zastosowania oraz ceną.

• Posadzka epoksydowa– to najpopularniejszy rodzaj posadzki, który wykonuje się w miejscach nienarażonych na działanie promieniowania słonecznego oraz innych niekorzystnych czynników zewnętrznych. Stosowana jest wewnątrz, w pomieszczeniach nienarażonych na wysokie obciążenia oraz duże ścieranie.
• Posadzka poliuretanowa – ma dużo większą odporność na niszczące działanie promieni UV niż jej epoksydowy odpowiednik, może też być wystawiona na intensywniejszą eksploatację.
• Posadzka metaakrylowa – to posadzka szybkoschnąca. Świetnie się nadaje tam, gdzie zależy nam na przyspieszeniu prac i zniwelowaniu do minimum przerw technologicznych. Ponadto podłoga z żywicy metaakrylowej jest odporna na działanie promieniowania UV oraz długotrwałego zawilgocenia, dlatego wzorowo sprawuje się nie tylko we wnętrzach, ale również na zewnątrz: na tarasach i balkonach. Ma wysoką wytrzymałość oraz odporność chemiczną.

Biorąc pod uwagę miąższość warstw posadzki żywicznej, wyróżnia się grubo- oraz cienkowarstwowe, o grubości ok. 0,5 cm. Podłogę cienkowarstwową robi się zazwyczaj z żywicy epoksydowej. Jej koszt to około 30 zł za metr kwadratowy, ale za to jest najmniej odporna na skutki użytkowania.

Grubowarstwowa podłoga z żywicy ma 2-4 mm grubości i powierzchnię gładką niczym tafla szkła. Tworzy grubą i wytrzymałą na eksploatację powłokę. Oprócz tego taka podłoga z żywicy może mieć domieszkę piasku kwarcowego, co daje ciekawy efekt i zwiększa wytrzymałość posadzki. Podłogi grubowarstwowe są jednak co najmniej 2 razy droższe od tych o grubości 0,5 mm.

Układanie posadzki żywicznej

Układanie posadzki żywicznej dzieli się na trzy ważne etapy: przygotowanie podłoża, jego gruntowanie oraz nakładanie wierzchnich warstw.

W pierwszej kolejności należy sprawdzić przydatność podłoża do układania posadzki żywicznej. Jeśli posadzka jest nierówna, przed przystąpieniem do prac trzeba ułożyć posadzkę samopoziomującą. Jeżeli jednak podkład jest równy, wystarczy go jedynie zeszlifować i oczyścić.

W przypadku dość świeżego betonu (około 4 tygodni) należy najpierw usunąć z powierzchni tak zwane mleczko betonowe. Następnie higrometrem trzeba sprawdzić wilgotność podłoża (nie może być wyższa niż 3%) oraz twardość za pomocą młotka Schmidta. Przed przystąpieniem do układania podkładu należy również sprawdzić temperaturę, która nie może być niższa niż 10 stopni C.

Szczeliny dylatacyjne w posadzce żywicznej wypełnia się piaskiem kwarcowym wymieszanym z preparatem gruntującym. Najpierw podkład gruntuje się rozcieńczoną żywicą, aby głębiej wniknęła w pory i ewentualne drobne spękania betonu. Grunt rozprowadza się po powierzchni, a następnie dokładnie rozwałkowuje i posypuje drobną mączką kwarcową dla zwiększenia przyczepności kolejnej warstwy.

Po wyschnięciu pierwszej warstwy w identyczny sposób układa się następną, rozprowadzając ją jednak na krzyż w stosunku do pierwszej. Po wyschnięciu gruntu rozprowadza się bardziej stężone warstwy nawierzchniowe – dwie również układane na krzyż tak jak podkład. Po całkowitym wyschnięciu trzeba wyciąć szczeliny dylatacyjne o szerokości około 5 mm oraz głębokości 1 mm. Szczeliny wypełnia się uszczelniaczem, potem wkłada się w nie sznur dylatacyjny i zabezpiecza warstwą poliuretanu.