Pelargonia pachnąca - lekarstwo, eliksir, ozdoba

Pelargonia pachnąca swoją nazwę zawdzięcza olejkom eterycznym wytwarzanym w gruczołach liściowych. Sprawiają one, że roślina ta jest nie tylko wyjątkowym składnikiem stosowanym w kuchni i skutecznym repelentem na owady, ale również popularnym lekarstwem i eliksirem upiększającym. Najlżejszy powiew wiatru lub delikatny dotyk sprawiają, że liście wydzielają intensywny zapach. Wachlarz zapachów jest bardzo szeroki: od bzu czy róży, przez pomarańczę, brzoskwinię i cytrynę, aż po kolę, imbir, kokos i czekoladę. Płatki kwiatów pelargonii pachnącej zwykle niczym się nie wyróżniają, natomiast liście mają bardzo różnorodne kształty. Pelargonie pachnące mają tak samo niewygórowane wymagania pielęgnacyjne jak ich zwisające i rabatowe siostry.

Pelargonie o zapachu miętowym podkreślą wyjątkowy charakter własnoręcznie przyrządzonej lemoniady. Z pewnością istnieje mnóstwo przepisów, w których można wykorzystać liczne inne aromaty, takie jak jabłkowy, pomarańczowy, brzoskwiniowy, czekoladowy lub cynamonowy. Dlaczego więc nie wzbogacić tradycyjnego zestawu ziół uprawianych na parapecie lub balkonie o pelargonie w ulubionym zapachu? Dlaczego nie zastąpić ich całkowicie? Wskazówka: Do pieczenia lub gotowania należy wykorzystywać jedynie rośliny niepryskane, uprawiane w sposób naturalny, lub uprawiane specjalnie pod kątem wykorzystania w kuchni, z użyciem wyłącznie nawozów naturalnych.

W zasadzie wszystkie rodzaje pelargonii są jadalne. Jednakże jedynie pelargonie pachnące są stosowane przez kreatywnych kucharzy, ponieważ tylko one mają jakikolwiek smak. Ich kwiaty i liście nadają potrawom i napojom niebanalny wygląd i, przede wszystkim, wyjątkowy smak. Odmiany o zapachu cytrynowym pasują do sałatek, sorbetów czy herbat, natomiast pelargonie o aromacie różanym doskonale podkreślają smak dań słodkich, takich jak ciasta, dżemy czy desery.

Bardzo często chwile odpoczynku na balkonie lub tarasie zostają przedwcześnie zakłócone przez komary, osy i inne insekty. Pelargonie pachnące stanowią naturalne rozwiązanie tego problemu. Specjalne odmiany o zapachu cytrynowym lub pomarańczowym zostały sklasyfikowane jako skuteczne repelenty na owady. Ich olejki eteryczne, które wydzielają zapach przyjemny dla ludzi, na owady zdają się mieć działanie przeciwne. A ponieważ nie należy obawiać się ich negatywnego wpływu na środowisko lub zdrowie człowieka, rośliny takie można spokojnie trzymać na okiennym parapecie w sypialni lub w postaci saszetki zapachowej w szafie. Po prostu spróbuj.

Olejki eteryczne niektórych gatunków pelargonii mają właściwości lecznicze. Na przykład kwiatowy olejek geraniowy nazywany olejkiem pelargonii różanej, łagodzi nastroje depresyjne i stres. Podobnie jak inne olejki eteryczne, ma on także właściwości przeciwzapalne i przeciwbakteryjne. Olejki pelargonii mogą być stosowane zewnętrznie i wewnętrznie. Wskazówka: Olejki eteryczne do użytku zewnętrznego należy zawsze rozcieńczyć przed użyciem i sprawdzić, czy są dobrze tolerowane.
W wielu krajach mianem geranium określa się wszystkie gatunki roślin z rodziny bodziszkowatych. W Polsce zgodnie z systematyką roślin rozdzielamy tę liczną rodzinę na popularne w naszych domach gerania (np. anginka) i pelargonie.

Olejki eteryczne pelargonii pachnących wpływają korzystnie na stan skóry i mają właściwości przeciwzapalne i przeciwbakteryjne. Dzięki temu są one istotnym składnikiem olejków do twarzy i ciała, maseczek do twarzy i esencji do kąpieli. Dzięki dobrej tolerancji skóry i przyjemnemu kwiatowemu zapachowi, olejek geraniowy jest idealny do codziennej pielęgnacji na przykład cery dojrzałej i z niedoskonałościami.

Pielęgnacja pelargonii zapachowych jest tak samo łatwa i prosta, jak innych odmian. Do obfitego kwitnięcia wymagają jedynie dobrego nasłonecznienia, odpowiedniego nawadniania i niewielkiej ilości nawozu od czasu do czasu, tak samo jak pelargonie zwisające i rabatowe. Pelargonie pachnące najlepiej czują się w donicach i skrzyniach na balkonie lub na tarasie, ale rozkwitają także w nasłonecznionych miejscach w domu. Rośliny wieloletnie z łatwością przetrwają zimę, jeśli na jesieni zostaną przeniesione w chłodne miejsce w pomieszczeniu, osłonięte przez mrozem.