Pawlacz wczoraj i dziś. Praktyczne rozwiązania

Funkcjonalność pawlacza jest nie do przecenienia, zwłaszcza w niedużych mieszkaniach. Tam, gdzie brakuje przestrzeni do składowania, magazynowania i przechowywania rzeczy, warto pomyśleć o zabudowie schowkowej pod sufitem – funkcjonującej samodzielnie lub jako integralna część szafy. Niegdyś mieściło się tam zimowe zapasy, malaksery, zastawę stołową itp. Dziś wnętrze pawlacza błyskawicznie zapełnia się torbami podróżnymi, sprzętem sportowym, dodatkową pościelą, kocami itp. Nowoczesne pawlacze to już nie tylko szafki w przedpokoju obłożone boazerią. Ich wygląd, aranżacja i lokalizacja znacznie się zmieniły. Choć nadal umieszczane są wysoko, mogą znaleźć się praktycznie w każdym pomieszczeniu.

Współczesne pawlacze stanowią przeważnie część większej zabudowy, o nowoczesnej formie. Włączone w ciąg szaf i szafek tworzą oryginalne konstrukcje. W przedpokoju czy holu częściowo włącza się je także w zabudowę słupkową. Pod fragmentem pawlacza umieszcza się zwykle zamykane szafki sięgające podłogi lub tuż przy niej przechodzące w szuflady. Pawlacz zintegrowany z zabudową może też tworzyć w strefie wejścia wnękę na wieszak na płaszcze. W tak zakomponowanej przestrzeni sytuuje się też często praktyczne siedzisko. Całą wnękę można atrakcyjnie wykończyć ozdobną, miękką tkaniną. W obudowie pawlacza chętnie się też instaluje punktowe oświetlenie LED-owe oraz wieszaki i haczyki. Fronty szafek mogą być wykonane z ozdobnej płyty meblowej lub gładkiej, tworzącej złudzenie ciągłości. Ich zadaniem jest odbijanie światła, a nie – jak dawniej – jego pochłanianie.

W pomieszczeniach mieszkalnych pawlacze często są zamaskowane, trudno je odróżnić np. od białych ścian. W trudnej do wykorzystania przestrzeni pod sufitem montuje się podwieszane ciągi zamykanych szafek o gładkich frontach bezuchwytowych, otwieranych przez lekkie naciśnięcie. Wyglądają niekiedy jak belka konstrukcyjna lub podciąg stropu. Nie muszą być głębokie, co ułatwia gromadzenie przedmiotów w ich wnętrzu i szybkie ich odnajdywanie. Płytkie pawlacze pełnią funkcję domowej biblioteczki. Czasem montuje się dodatkowo fronty z transparentnego szkła. Dzięki nim łatwo odszukać daną pozycję, a książki się nie kurzą. Dobrze jest oświetlić wnętrze pawlacza światłem z listwy uruchamianym przez otwarcie drzwiczek (rozwiązanie do kupienia np. w sieciowych sklepach meblowych). Od spodu w wiszących szafkach instaluje się z kolei wpuszczane oprawy oświetleniowe. Stają się one źródłem atrakcyjnego bocznego światła punktowego w salonie.
W sypialni pawlacze biegną nieraz pod sufitem wzdłuż wszystkich ścian, powiększając tym samym powierzchnię garderoby. Tu gromadzi się odzież po sezonie - latem trafiają doń grube ubrania, zimą zwiewne tuniki. Dodatkowo warto tu umieścić zimową kołdrę. Choć konstrukcja zabudowy ogranicza przestrzeń od góry, w sypialni nie jest to problem. Tu liczy się przede wszystkim przytulność wnętrza.

W tych pomieszczeniach najczęściej sytuuje się pawlacze w zabudowie nad wejściem, z przedłużeniem w postaci bocznych szafek. To także dobre rozwiązanie do większych pokoi. Gdy wejście do pomieszczenia jest wydłużone, pawlacz może znajdować się tylko nad wejściem, zajmując całą szerokość wnęki. Wówczas jednak przejście przypomina tunel, który warto rozświetlić bocznym lub górnym oświetleniem umieszczonym w korpusie pawlacza. Dekoracyjne światło daje wąż świetlny.
W kuchni nad wejściem przyda się pawlacz do przechowywania rzadko używanych robotów, frytkownicy, maszynki do mięsa czy gofrownicy. To świetne miejsce na magazynowanie opakowań zbiorczych czy przetworów. Z kolei nad wejściem do łazienki często chowamy zmiany ręczników, zapas papieru toaletowego i innych środków higieny. Pawlacz stanowi wówczas zwieńczenie bocznego ciągu szafek w formie słupkowej. Aby nie zacieśniał optycznie przestrzeni, chętnie obudowuje się go płytami lustrzanymi lub przykleja lustrzane płytki - zarówno na front, jak i na spód.