Klinkierowa elewacja. Zasady wykonania elewacji domu z cegły klinkierowej

Cegły klinkierowe to najwyższy gatunkowo rodzaj cegieł ceramicznych. Nie są jednak wypalane jak ich tańszy odpowiednik, lecz wypiekane z wyselekcjonowanej gliny. Mają bardzo dobre parametry techniczne, ze względu na wyjątkowo niską nasiąkliwość - nie więcej niż 6% - oraz doskonałą wytrzymałość (około stu cykli zamrażania i odmarzania).

Dzięki dużej mrozoodporności, a także niezaprzeczalnej estetyce cegły klinkierowe często wybierane są do budowy elewacji domu. Klinkierowa elewacja jest wówczas zewnętrzną warstwą najbardziej skomplikowanej w budowie ściany trójwarstwowej. Przedstawiamy najważniejsze zasady wykonania elewacji z klinkieru.

Cegła klinkierowa to dość duży wydatek, więc już na etapie projektu warto przemyśleć, czy ma ona stanowić tylko część elewacji domu, podczas gdy pozostałe fragmenty będą zastąpione na przykład otynkowanymi cegłami silikatowymi. Ważny jest również dobór kolorów: tradycyjne „ceglane” kolory sprawdzą się przede wszystkim na domach o tradycyjnej architekturze, a jasne dodadzą klasy prostym i nowoczesnym formom elewacji zewnętrznych. Należy jednak uważać na dodające ciężaru zbyt ciemne cegły klinkierowe.

Każda elewacja klinkierowa, która stanowi osłonę przed niekorzystnymi czynnikami atmosferycznymi dla warstwy nośnej oraz izolacji termicznej, musi być z nimi solidnie połączona. Do tego służą kotwy z nierdzewnej stali ocynkowanej. Jeżeli wszystkie warstwy wznosi się jednocześnie, kotwy na bieżąco wkleja się w spoiny, jeśli zaś etapami - używa się kotew wkręcanych.

Ważnym aspektem wykorzystania kotew jest ich odpowiednia liczba przypadająca na metr kwadratowy muru obłożonego klinkierem. Zaleca się 4 kotwy na metr kwadratowy, a w okolicach naroży oraz otworów drzwiowych i okiennych - 8 kotew.

Cegły klinkierowe mają swoje wymagania również co do zaprawy użytej do ich murowania. Do klinkieru używa się tylko zaprawy cementowej, najlepiej z dużo jaśniejszego cementu portlandzkiego. Z uwagi na to, że warstwa osłonowa ma być ozdobą elewacji domu, należy zachować szczególną dokładność podczas wykonywania spoin.

Podczas wznoszenia ściany trójwarstwowej trzeba pamiętać, że pomiędzy klinkierową elewacją a ociepleniem należy zostawić szczelinę wentylacyjną o szerokości około 2-4 cm. Umożliwi ona swobodną cyrkulację powietrza pomiędzy warstwami, co uchroni izolację termiczną przed trwałym zawilgoceniem.

Aby wilgoć mogła swobodnie wydostać się na zewnątrz, wykonuje się otwory wentylacyjne w najniższym i najwyższym rzędzie cegieł klinkierowych, a także pod i nad otworami okiennymi. Można zostawić otwory, które później zabezpiecza się siatką albo w trakcie murowania pomiędzy cegłami umieścić specjalne plastikowe kratki wentylacyjne. Prawidłowo rozmieszczone powinny się znajdować w co trzeciej lub co czwartej spoinie.

Wznosząc elewację klinkierową, należy pamiętać o pozostawieniu szczeliny dylatacyjnej na styku dwóch fragmentów elewacji domu, czyli najczęściej przy narożnikach. Dylatacja to puste szczeliny pomiędzy cegłami, które wypełnia się akrylem, taśmą rozprężną lub silikonem. Dylatacje zapobiegają odkształceniom i pęknięciom muru, które mogłyby powstać poprzez duże różnice temperatury.