Elewacje z cegieł lub płytek elewacyjnych. Jakie zaprawy murarskie i zaprawy klejowe stosować?

Murowane elewacje wykonuje się przede wszystkim, gdy budowane są ściany trójwarstwowe. Pierwsza warstwa to mur nośny, druga to ocieplenie, a trzecia – okładzina z atrakcyjnie wyglądających cegieł klinkierowych, licówek bądź cegieł silikatowych (przeważnie białego koloru). A oto, czym murować takie ściany:

• z klinkieru i cegieł licowych – przeznaczone są do tego specjalne, gotowe zaprawy murarskie zawierające tras. Nie mają one w składzie wapna hydratyzowanego. Zastosowanie innych może w przyszłości spowodować, że na murze pojawią się białe wykwity. Spoiny między cegłami można zafugować, specjalną zaprawą spoinującą do klinkieru albo użyć do tego zaprawy, która była używana do murowania;
• *z cegieł silikatowych *– do murowania można używać zaprawy cementowo-wapiennej, najlepiej gotowej, sprzedawanej w workach.

Płytki można przyklejać do dowolnego podłoża mineralnego. Często zastępują tynk w systemach ociepleniowych. Można nimi wykończyć całe ściany (będą wyglądały niemalże tak samo jak mur z cegieł) albo ułożyć je tylko na wybranych płaszczyznach. Chętnie wykańcza się nimi cokoły, czyli najniżej położone fragmenty ścian zewnętrznych (do wysokości ok. 50 cm).

Przy poszukiwaniu zaprawy do płytek wskazówką będzie jej nazwa. Wybieraj po prostu kleje przeznaczone do klinkieru, zawierające wspomniany tras. Oznaczane są one jako C2T lub C2TE. Taką samą zaprawą spoinuje się też płytki lub wybiera masę spoinującą do klinkieru. Ta druga jest korzystniejsza o tyle, że producenci oferują ją w dość bogatej gamie kolorystycznej i łatwo dobrać barwę spoiny do koloru płytek.

Nie zapominaj również, że podłoże przed ułożeniem płytek powinno być zagruntowane preparatem ograniczającym jego chłonność lub poprawiającym przyczepność (zależnie od potrzeb).

Produkuje się je z kamieni odpornych na wodę i niepodatnych na przebarwienia – kamienia polnego łupanego, trawertynu, granitu, porfirów. Zastosowanie płytek kamiennych jest identyczne jak płytek klinkierowych.

Wymagają jednak mocniejszego kleju, bo często są większe i cięższe od klinkierowych. Zalecane są tu szybkowiążące kleje cementowe C2T, elastyczne – minimum klasy S1 wg PN-EN 12004:2008. Łatwo je odnaleźć, bo na opakowaniach jest wyraźnie zaznaczone, że nadają się do klejenia kamienia elewacyjnego. Do spoinowania potrzebna będzie fuga elastyczna klasy CG2W (opcjonalnie A) wg PN-EN 13888:2010. Często jednak płytki układa się bez fugowania – zwłaszcza te z głęboką fakturą, np. łupane.

Zaprawę do klejenia kamieni nanosi się na ścianę oraz na spodnią stronę płytek. Inaczej połączenie nie byłoby wystarczająco silne. Niektóre kamienie, podatniejsze na ewentualne przebarwienia (np. marmur) wymagają zaprawy na bazie białego cementu.

Płytki o rozmiarach do 60 x 60 cm można układać na klej, ale do wysokości nie większej niż 2,5 m. Gdy masz większe płytki lub gdy ściany są wyższe, będzie trzeba zastosować mocowanie mechaniczne. Na systemach ociepleń, gdy na styropianie lub wełnie mineralnej zrobiona jest warstwa zbrojona z zaprawy z zatopioną siatką z włókna szklanego, lepiej używać mniejszych płytek, wymiarami zbliżonych do klinkieru. Ich grubość nie powinna przekraczać 10 mm.